Zwitserland heb ik zelden geassociëerd met muziek.  Ja ik weet het ook wel, er zijn koekoeksklokken, koeiebellen, jodelaars en alpenhoorns.  Maar wat rock- en rootsmuziek betreft is het er dun bezaaid.  Gelukkig bevestigen de uitzonderingen de regel.  Zo is er de heilige drievuldigheid Stephan Eicher, Hank Shizzoe en Reto Burrell.  Rootsrockers en songwriters van het zuiverste water.  Reto Burrell heb ik voor het eerst leren kennen tijdens één van de eerste edities van het Take Root festival in Assen, Nederland. ( zie video clip)  Dat was ten tijde van zijn Blue Rose cd "Echo park".  

Hij bewees daar met een spetterend rockoptreden dat hij uit het juiste hout gesneden
is.  In die tijd een welgekomen verrassing. Ondertussen zijn we ettelijke jaren verder en ben ik hem volledig uit het oog verloren.  Out of the blue krijg ik zijn nieuwste cd "Go" toegestuurd.  Hij blijkt na "Echo park" nog een viertal cd's ingeblikt te hebben en vervolgens voor een jaartje Amerikaanse oorden opgezocht te hebben.  Zo verblijft hij in Nashville en Los Angeles.  Dat resulteert in deze opnames waarvoor hij een pak uitstekende sessiemuzikanten uit L.A. kon strikken.  Zij verleenden ook reeds hun diensten aan kleppers van het kaliber John Mayer, John Prine, Michael Penn, Johnny Cash, Glen Campbell, Al Jarreau, The Dixie Chicks, Neil Daimond... en zo kunnen we nog wel even doorgaan.  

Reto heeft een voorliefde voor de melodieuze rockmuziek van Tom Petty en Mike Campbell.  Laat dat nou net de referenties zijn die ik noteerde tijdens het beluisteren van deze cd.  Voeg daar nog wat Bruce Springsteen en Willie Nile aan toe en je bent er.  Melodieuze Amerikaanse gitaarrock is wat we voorgeschoteld krijgen.  En daar is in dit geval niks mis mee.  Hij mag dan in Nashville rondgehangen hebben, veel country ga je hier niet terugvinden tenzij op "Somedays" dat vanwege de aanwezigheid van de pedal steel een country ondertoon heeft. Neen, het zijn de catchy rockers van het kaliber "This is it", "Uninvited honesty" en "Not as cool as L.A." die het hem doen.  Als ik bij zijn platenfirma zou werken verplichtte ik hem onmiddellijk van "This is it" op single uit te brengen.  Een geheide hit.  Wat ook kan gezegd worden van het mooie duet met Tift Merritt "Dancing to the rhythm of rain".  Reto Burrell is, wat muziek betreft, ontegensprekelijk een Zwitser met wel heel Amerikaanse trekjes. (BV)